تحلیل تکوین زیرمیدان موج نو تئاتر ایران در دو ده‌ی سی و چهل شمسی (با تکیه بر تشکیل «کارگاه نمایش» براساس نظری؟ میدان‌های پیر بوردیو)

نویسنده

دانشجوی دکتری تئاتر در دانشکده نمایش و موسیقی پردیس هنرهای زیبای دانشگاه تهران

چکیده

چگونگی فرایند ساختاریابی میدان تئا‌تر نوین ایران و ایجاد قطب‌های هنری و تکوین زیرمیدان‌های آن زمین? این پژوهش جامعه‌شناختی است. موج نو تئا‌تر ایران در دو ده‌ی سی و چهل شمسی به مثابه یک زیرمیدان شکل پیدا کرد و این حاصل تغییر در نظام توزیع سرمایه‌ها و تغییر عادت‌واره‌های کنش‌گران آن بود، که خواهان بدعتی در سبک‌ها و فرم‌های متداول تئا‌تر نوین ایران بودند. یکی از نتایج روشن موج نو در تئا‌تر ایران «کارگاه نمایش» بود که بین سال‌های ???? – ???? به‌وجود آمد. چگونگی هدایت‌گری فضای مقدورات در فعالیت عاملان حاضر در موج نو به ‌ویژه کارگاه نمایش، جایگاه و مواضع این مولدان هنری در هندسه موقعیت‌های اجتماعی و هنری زمانه‌شان، نوع سرمایه‌ها و عادت‌واره‌های ایشان و رابط? هنرمندان کارگاه با ساختار حاکم قدرت سیاسی و همچنین دیگر قطب‌های هنری و فرهنگی مجاورشان از جمله هنرمندان چپ‌گرا و عامه‌پسند آن عصر، عمده پرسش‌های مطروحه در این نوشتار هستند. در نتیجه، در می‌یابیم که کارگاه نمایش حاصل تمایز معناداری از تئا‌تر متعارف ایران بر اساس سرمای? نمادین برآمده از موج نو و وابستگی به حاکمیت سیاسی وقت ایران بوده است، تمایزی که آن را در قطب مخالف تئا‌تر متمایل به چپ و تئا‌تر عامه‌پسند قرار می‌‌دهد و به میراث موثر نسل پس از خود تبدیل می‌کند. این مقاله از روش‌شناسی جامعه‌شناختی پیر بوردیو، خاصه نظری? کنش و تمایز او، در تحلیل تکوین زیرمیدان موج نو و «کارگاه نمایش» در فضای اجتماعی پیش از انقلاب بهره می‌برد.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

The analysis of the formation of the New Wave subfield in the Iranian theatre during the 1950s and 1960s

نویسنده [English]

  • Saeed Asadi
چکیده [English]

This paper is focused on the method of finding the structure of the field of the new Iranian theater and the emergence of its different artistic poles and its subfields. The new Iranian theatre which came into existence in the 13th century was clearly distinct from the traditional-local Iranian forms of performance. This new field was established according to the western dramatic norms, and experienced the emergence of some other subfields, based on its internal contradictions. The not-so-long history of the Iranian theatre shows that to what extent did the agents of this new form of art tried to describe and explain the assets of theatre in the society by writing articles, notes and letters, along with performing several important theatrical pieces.
The Iranian New Wave theatre emerged as a subfield of theatre in the 1950s and 1960s, as a result of the changes in the distribution of the social capital and the changes in the habitus of its agents, those who sought some innovations in the current styles and forms of the Iranian theatre. One of the clear results of the New Wave in the Iranian theatre manifested itself in the form of “Kargah-e Namayesh” (theatre workshop) which was active between 1969-1978. This workshop was itself a result of the internal conflicts in the new Iranian theatre between the years 1857-1978.
The major questions of this article deal with the type of the activities of the agents of Kargah-e Namesh, their status and beliefs in their society, the types of their capitals and habitus as well as the relation of these people with the political system of their time.
In other words, this article tries to clarify the relation of Kargah-e Namayesh with the heritage of the new Iranian theater on one hand, and with the political system of its society on the other. Theoretically, this paper is based on the theory of social action presented by Pierre Bourdieu.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Bourdieu
  • field
  • habitus
  • Kargah-e Namayesh
  • New Wave of the Iranian theatre
  • theory of social action