Independent Popular Music and Dominant Culture; The Social Subject in the Themes of Amir Hossein Maghsoudloo’s (Tataloo) Works in 2020s

Document Type : Research Paper

Authors

1 Ph.D. student of sociology, social science faculty, university of Thran, Tehran, Iran

2 Master's Student of sociology, social science faculty, university of Tehran, Tehran, Iran

Abstract

 
 
This article discusses the relationship between Iranian independent popular music and dominant culture. It discusses how Amir Hossein Maqsoudloo, nicknamed Tataloo, as a famous Iranian artist in 2010s, describes subjectivities in his works and whether this description reflects a neoliberalist subjectivity or not. Since there are controversies among sociologists about whether neoliberal policies are detectable in Iranian socio-economic structures, we analyze the themes of Tataloo’s 10 most listened tracks, which reveal two distinct themes, one compromising the dominant culture and the other contradicting it. Results show that Tataloo himself and the subjectivities he represents are both turbulent and condemned and rebuked by society, the government, and its critics.
 

Keywords

References

  1. آدورنو، تئودور و هورکهایمر، ماکس (۱۳۸۹). دیالکتیک روشنگری. ترجمۀ مراد فرهادپور و امید مهرگان. تهران: انتشارات گام نو.
  2. آدورنو، تئودور (۱۳۹۷). فتیشیسم در موسیقی و واپس‌روی شنیدن. ترجمۀ سارا اباذری. تهران: انتشارات ماهی.
  3. اباذری، یوسف (۱۴۰۰). بنیادگرایی بازار. تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
  4. استوری، جان (۱۳۸۶). مطالعات فرهنگی دربارۀ فرهنگ عامه. ترجمۀ حسین پاینده. تهران: نشر آگه.
  5. کوثری، مسعود (۱۳۸۶). درآمدی بر موسیقی عامه‌پسند. تهران: انتشارات طرح آینده.
  6. عابدی جعفری، حسن، تسلیمی، محمدسعید، فقیهی، ابوالحسن و شیخ‌زاده، محمد (۱۳۹۰). تحلیل مضمون و شبکۀ مضامین: روشی ساده و کارآمد برای تبیین الگوهای موجود در داده‌های کیفی. نشریۀ مدیریت راهبردی، 5(2)، 151-198.
  7. لوکاچ، گئورگ (۱۳۹۴). نظریۀ رمان. ترجمۀ حسن مرتضوی. تهران: نشر قصه.
  8. بیچرانلو، عبدالله و محمدی نوسودی، سندوس (۱۴۰۰). از ستاره به سلبریتی؛ نقش رسانه‌های اجتماعی در تطور شهرت و هواداری تتلو. نشریۀ جامعه‌شناسی و ادبیات، 13(1)، 179-205.
  9. هاروی، دیوید (۱۳۹۱). تاریخ مختصر نئولیبرالیسم. ترجمۀ محمود عبدالله‌زاده. تهران: نشر اختران.
  10. وبر، ماکس (۱۳۹۵). روش‌شناسی علوم اجتماعی. ترجمۀ حسن چاوشیان. تهران: نشر مرکز.

 

  1. Abelmann, N., Park, S. J., & Hyunhee, K. (2009) College rank andneo-liberal subjectivity in South Korea: the burden of self-development. Inter-Asia Cultural Studies, 12, 229–247.
  2. Braun, V., & Clarke, V. (2006). Using thematic analysis in psychology. Qualitative Research in Psychology, 3(2), 77–101.
  3. Elliott, A. (2014). Concepts of the self (3rd). Cambridge: Polity.
  4. Foucault, M. (2008). The birth of biopolitics: lectures at the Collège de France, 1978-79. Basingstoke: Palgrave Macmillan.
  5. Gramsci, A. (1985). Selections from cultural writings. Ed. D. Forgacs and G. Nowell-Smith. Trans. W. Boelhower. London: Lawrence & Wishart.
  6. Hall, S. (1998). The Young Audience in J. Storey (ed.), Cultural Theory and Popular Culture, Hemel Hempstead: Prentice Hall, 61-7.
  7. Harvey, D. (1992). The condition of postmodernity; an inquiry into the origins of cultural changes. Cambridge: Blackwell.
  8. Lorenzini, D. (2018). Governmentality, subjectivity, and the neoliberal form of life. Journal for Cultural Research, 22(2), 154-166.
  9. McGuigan, J. (2016). Neoliberal culture. ‌Palgrave Macmillan.
  10. Michelle E. K., & Varpio, L. (2020). Thematic analysis of qualitative data: AMEE Guide No. 131, Medical Teacher, 42(8), 846-854.
  11. Radway, J. (1987). Reading the Romance. London: Verso.
  12. Reisman, D. (1990). Listening to popular music. in S. Frith and A. Goodwin (eds).
  13. Schwiter, K. (2013). Neoliberal subjectivity – difference, free choice and individualised responsibility in the life plans of young adults in Switzerland. Geographica Helvetica, 68(3), 153-159.
Sociology of Art and Literature
Volume 13, Issue 2
May 2022
Pages 269-294

Files

Share

How to cite

Statistics